Czym w ogóle jest MIH?

 

MIH (molar incisor hypomineralizationczyli hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa szkliwa, jest wadą rozwojową szkliwa wywołaną czynnikami środowiskowymi. Objawia się asymetrycznym występowaniem kremowożółtych lub żółtobrązowych zmętnień, wyraźnie odgraniczonych od zdrowego, niezmienionego szkliwa, zlokalizowanych w okolicy brzegu siecznego lub na powierzchniżującej i dotyczy co najmniej jednego pierwszego zęba trzonowego stałego i często zębów siecznych.

Pacjenci u których występuje MIH doświadczają dyskomfortu podczas jedzenia czy szczotkowania zębów z uwagi na dużą nadwrażliwość, a same zęby dużo bardziej narażone na rozwój ubytków próchnicowych oraz starć, niż zęby z niezmienioną tkanką szkliwną. Obserwuje się również trudności w znieczuleniu zębów podczas wizyty stomatologicznej.

 

W MIHu możemy wyróżnić trzy stopnie nasilenia:

 

  1. Łagodny – gdy nie występuje zwiększona wrażliwość na bodźce termiczne, a zmiany występują na powierzchniach wargowych oraz policzkowych zębów
  2. Umiarkowany – często występuje zwiększona wrażliwość na bodźce termiczne, a zmiany występują również na powierzchniach żujących
  3. Ciężki – wrażliwość na bodźce termiczne jest bardzo wysoka, a zmiany mogą występować na dowolnej powierzchni zębów i często są to zmiany rozległe. Zęby te są bardzo narażone na pojawienie się zmian próchnicowych.

Leczenie MIH w pierwszym kroku, polega na dokładnej motywacji higienicznej pacjenta. Szczotkowanie powinno odbywać się minimum dwa razy dziennie, a użyta pasta powinna zawierać nie mniej niż 1000ppm fluoru. Należy również ograniczyć spożywanie cukrów i pokarmów, które obniżają kwasowość jamy ustnej.

Przy niewielkich, początkowych  zmianach, stosujemy wypełnienia glassjonomerowe, które pozwalają odsunąć w czasie inwazyjne leczenie. Jest to etap wczesnej ochrony zębów.

W ciężkich postaciach MIH powierzchnie zębów odtwarzamy za pomocą materiałów kompozytowych lub koron kompozytowych, stanowiących pośrednią odbudowę.

W leczeniu MIH bardzo istotne jest dostosowanie leczenia do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz częsta kontrola w gabinecie stomatologicznym.